زمان مطالعه10 دقیقه
می پسنـدم0
اندازه متن12
جراحی پروتز سینه یا افزایش سایز سینه، نوعی عمل جراحی برای افزایش حجم سینه در خانم‌ها است که از طریق جایگذاری ایمپلنت در زیر بافت یا ماهیچه‌های ناحیه‌ی سینه انجام می‌گردد. برخی از زنان احساس می کنند که سینه های بزرگ جذاب تر از سینه های کوچک یا سایز متوسط هستند. ممکن است در چنین افرادی سینه ها به اندازه دلخواه رشد نکرده یا به دلیل بارداری، کاهش وزن یا افزایش سن حجم خود را از دست داده باشد. در چنین افرادی، پروتز سینه ممکن است ظاهری جذاب‌تر، متناسب‌تر، احساس اعتماد به نفس و عزت نفس بیشتر ایجاد کند و گزینه‌های پوشش متنوع تری را فراهم نماید.
عمل جراحی افزایش سایز یا پروتز سینه یک عمل جراحی کامل، با تمام خطرات جراحی و بیهوشی عمومی است. این روش شامل استفاده از یک وسیله پزشکی (ایمپلنت) قابل کاشت است. توجه داشته باشید که ممکن است ایمپلنت‌ها از کار بیفتند و دچار مشکل شوند؛ همچنین، ملاحظات طولانی مدتی وجود دارد که با وجود یک ماده خارجی در بدن ایجاد می شود. بحث در خصوص چنین نکاتی یکی از عناصر کلیدی در مشاوره با جراح پلاستیک قبل از انجام جراحی است. چندین عامل اصلی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:
آمارها نشان می دهند که پروتز سینه صرفا شامل یک عمل جراحی مجزا نیست. خانم‌هایی که ایمپلنت دارند ممکن است در طول سال‌ها با مشکلاتی مانند جابجایی ایمپلنت، نشت و سفت شدن اسکار در اطراف ایمپلنت مواجه شده و نیازمند انجام جراحی‌های بیشتری باشند.
به علاوه، اگر فردی بعداً تصمیم به برداشتن پروتز سینه بگیرد، سینه‌ها به ظاهر و فرم قبل از جراحی بر نمی‌گردند. زمانی که ایمپلنت در زیر بافت سینه قرار می گیرد، بافت کشیده می شود و ممکن است هنگام برداشتن ایمپلنت تخت و افتاده به نظر برسد.
افراد مبتلا به بیماری‌هایی که بهبود زخم را مختل می‌کند یا بیماری‌های ایمونولوژیک که توانایی مقابله با عفونت را کاهش می‌دهند، باید در انجام جراحی پروتز سینه محتاط باشند.
افرادی که از نظر عاطفی آسیب پذیر هستند و به سختی می توانند با بازگشت فرم سینه به حالت قبلی یا موارد اینچنینی کنار بیایند، باید در نظر داشته باشند که جراحی پروتز سینه از طریق جایگذاری ایمپلنتی انجام می‌شود که وسیله ای مادام العمر نیست و ممکن است جابه‌جا شود، فرم آن تغییر کند، بترکد یا لازم باشد آن را خارج نمایند. احتمال بروز عوارض در درازمدت نوعی بار روانی است که برخی ممکن است قادر به تحمل و کنار آمدن با آن نباشند.
پروتز سینه یک جراحی زیبایی است و هزینه های آن تحت پوشش بیمه درمانی قرار نمی گیرد. بایستی پیش از انجام جراحی پروتز سینه، هزینه های متعاقب مرتبط با ایمپلنت سینه مانند مراقبت های پزشکی، جراحی‌های بیشتر و چکاپ‌های لازم برای بررسی یکپارچگی و عدم جابه‌جایی یا تغییر فرم ایمپلنت را بررسی نمایید؛ چرا که ممکن است این موارد نیز تحت پوشش بیمه درمانی قرار نگیرند.
آمارهای انجمن جراحان پلاستیک آمریکا نشان می‌دهد که میانگین دستمزد پزشک در سال 2007 برای جراحی پروتز سینه 3816 دلار بوده است. هزینه ایمپلنت از هزینه جراحی جداست و کاشت ایمپلنت ژلی از ایمپلنت سالین یا آب نمکی گرانتر است.
وجود ایمپلنت بر نحوه انجام ماموگرافی تأثیر می‌گذارد، زیرا در طول ماموگرافی غربالگری روتین، برای تجسم تمام بافت پستان، نیازمند نماهای اضافی از سینه هستیم. ایمپلنت‌ها همچنین ممکن است اثربخشی ماموگرافی را با دشوارتر کردن تفسیر در برخی موارد کاهش دهند. خانم‌هایی که دارای سابقه خانوادگی سرطان سینه یا سابقه شخصی ناهنجاری‌های سینه هستند، باید در نظر داشته باشند که ممکن است ایمپلنت مانعی برای نظارت بر وجود سرطان باشد.
کسی که قصد انجام جراحی پروتز سینه را دارد، باید مسائل بیشتری را نسبت به سایر عمل‌های جراحی در نظر بگیرد. بسیار مهم است که بیمار یک جلسه مشاوره جامع و کامل با یک جراح پلاستیک آگاه و حاذق داشته باشد تا با پیامدهای کوتاه مدت و بلند مدت این جراحی زیبایی آشنا شود. مشاوره شامل گفتگوی آزاد و واقع بینانه در مورد این عمل جراحی و مزایا و خطرات بالقوه ی آن است. همچنین باید تاثیر این عمل جراحی بر برنامه‌ها و معاینات متعاقب سال‌های آتی را نیز در نظر داشت.
بیماران بایستی با تکنیک‌های متعدد جایگذاری ایمپلنت و انواع ایمپلنت آشنایی کافی داشته باشند. عواملی که بیمار بایستی درخصوص آنها اطلاعات کسب نماید به شرح ذیل است:
هر فردی شرایط و ویژگی‌های خاص خود را دارد که بر هدف و نتیجه‌ی جراحی تاثیر خواهد داشت – هدف جراحی پروتز سینه، سینههایی پرتر با ظاهر طبیعی و خوش فرم است. توجه داشته باشید که خواسته‌های خود بیمار از همه مهم‌تر است؛ اما این خواسته‌ها باید در چارچوب آناتومی بدن وی قرار گیرند، از جمله قد، وزن، شکل قفسه سینه، موقعیت سینه‌ها، تفاوت بین دو سینه، وجود هر گونه پتوز و سفتی پوست.
ابعاد سینه مانند عرض، ارتفاع و میزان برجستگی سینه ها به داخل شکاف بین سینه‌ها و به پهلوی بدن باید با ساختار بدن فرد مطابقت داشته باشد. سفتی پوست بسیار مهم است. یک بیمار با پوست سینه‌ی بسیار سفت نمی تواند به اندازه فردی که پوست انعطاف‌پذیرتری دارد، افزایش حجم را قبول کند.
زمانی که وزن و حجم زیادی وارد سینه فرد شود، اگر پوست سینه بیمار بسیار نازک و غیرکشسان یا دارای انعطاف‌پذیری کم باشد، دچار پتوز یا افتادگی خواهد شد.
درصورتی که بیمار پیش از جراحی پروتز سینه دچار پتوز شده باشد، بایستی پیش از افزایش حجم سینه این مشکل رفع شود تا از افزایش افتادگی جلوگیری شود.
عمل جراحی که برای اصلاح پتوز انجام می شود، ماستوپکسی نام دارد؛ ماستوپکسی یا جراحی لیفت سینه ممکن است شامل تغییر موقعیت هاله و نوک سینه و همچنین لیفت بافت سینه و برداشتن پوست اضافی باشد.
ماستوپکسی ممکن است به صورت یک عمل جراحی جداگانه یا در ترکیب با کاشت ایمپلنت سینه انجام شود. با این حال، هنگامی که عمل های جراحی با هم ترکیب می شوند، مدت زمان جراحی طولانی تر خواهد بود و احتمالاً اسکارهای بیشتری نیز بر جای می ماند
مراحل اصلی عمل جراحی پروتز سینه با ایجاد یک برش در پوست و بافت زیرین شروع می شود. یک جیب یا حالت حفره‌مانند برای کاشت ایمپلنت سینه ایجاد می شود و ایمپلنت در آن قرار می‌گیرد و جایگذاری می‌شود. سپس جیب ایجادشده و برش های جراحی بسته می شوند و از پانسمان برای پوشاندن ناحیه جراحی استفاده می شود. این یک توصیف کلی از عمل جراحی پروتز سینه بوده و تکنیک‌های بسیار متفاوتی در نحوه اجرای آن وجود دارد.
تمام پروتزهای مدرن سینه، صرف نظر از مواد پرکننده، دارای یک پوسته یا پاکت خارجی هستند که از الاستومر سیلیکونی ساخته شده است. سیلیکون نوعی ماده الاستیکی است و در تجهیزات پزشکی متعددی از جمله دریچه های قلب، درن های جراحی، کاتترها و سایر ایمپلنت ها مانند ایمپلنت های مخصوص کاشت چانه، دست و بیضه استفاده می شود. ایمپلنت ها در اندازه های مختلف و اشکال مختلفی وجود دارند – از جمله ایمپلنت های گرد، بیضی یا کانتور مانند – که همگی جهت ایجاد برای برجستگی بیشتر سینه کارایی دارند. ایمپلنت های کانتور مانند گاهی اوقات ایمپلنت های آناتومیک نیز نامیده می شوند، این اصطلاح به طراحی خاص آنها اشاره دارد که در نیمه بالایی حجم کمتر و در نیمه پایین سینه پری بیشتری ابجاد می‌کنند و شباهت بیشتری به شکل طبیعی سینه دارد.
این ایمپلنت ها حاوی ژل سیلیکون هستند که دارای قوام بسیار شبیه بافت سینه طبیعی بوده و در نتیجه وزن، احساس و حرکت آنها مانند بافت سینه طبیعی است. ایمپلنت های ژلی که در حال حاضر در دسترس هستند، دارای ژل سیلیکون ضخیم تر و چسبناک تری نسبت به نسل های قبلی خود هستند. این ماده که ژل منسجم نامیده می شود، در جای خود باقی می‌ماند و جابه‌جا نمی شود، حتی اگر پوسته ایمپلنت آسیب دیده باشد. ایمپلنت های ژل سیلیکون از قبل پر شده، بسته و مهر و موم شده اند و اندازه آنها در اتاق عمل قابل تنظیم نیست.
این نوع ایمپلنت‌ها به صورت پوسته‌های سیلیکونی الاستیک هستند که در اتاق عمل توسط جراح با اب نمک استریل به نام سالین پر می‌شوند. در صورت نشت ایمپلنت، سالینی که به طور معمول به صورت سرم یا مایع داخل وریدی استفاده می‌شود، بدون هیچگونه عوارض و ضرری توسط بدن جذب می‌شود. مزایای ایمپلنت های آب نمکی عبارتند از: ضریب ایمنی بالای ماده‌ی پرکننده، دارای انعطاف پذیری در تنظیم اندازه با تغییر مقدار مایع ریخته شده در داخل ایمپلنت، و برش های کوچکتر به دلیل اینکه ایمپلنت ها در حالت خالی درون سینه قرار گرفته و سپس پر می‌شوند. یکی از معایب ایمپلنت‌های سالین، ایجاد موج یا چین و چروک شدن ایمپلنت در زیر پوست، به ویژه در بیماران لاغر است.
سطح ایمپلنت‌های مورد استفاده در جراحی پروتز سینه ممکن است صاف یا بافت‌دار باشد.
زمانی تصور بر این بود که بافت الاستومر سیلیکونی روی سطح پوسته ایمپلنت احتمال ایجاد اسکار سفت در اطراف ایمپلنت ها را کاهش می دهد. اما در واقع این ویژگی ممکن است سبب پارگی کمتر ایمپلنت شود، زیرا ایمپلنت دارای پوسته بافت دار، ضخیم تر است. بافت روی پوسته همچنین منجر به تثبیت ایمپلنت در جیب ایجاد شده در سینه می‌شود، که در برخی شرایط یک ویژگی مطلوب و کاربردی است.
جیبی که در ایمپلنت سینه در داخل آن قرار می گیرد می تواند در یکی از دو موقعیت زیر بافت سینه و یا زیر فاسیای عضله‌ای بزرگ که تا عمق سینه قرار دارد، ایجاد گردد. جایگذاری زیر غده ای جایی است که جیب مستقیماً در پشت بافت سینه در بالای فاسیای عضلانی ایجاد می شود. این نوع جایگذاری، توانایی بیشتری برای کنترل شکل سینه به جراح می دهد و با بهبودی سریع بعد از عمل همراه است. معایب آن عبارتند از شانس بیشتر برای دیدن یا احساس کردن لبه ایمپلنت از طریق لمس پوست.
جایگذاری زیر عضلانی نیز بدین صورت است که جیب در زیر عضله دیواره قفسه سینه ایجاد می شود. در این حالت، کانتور سینه ممکن است یکدست‌تر باشد زیرا لبه‌های ایمپلنت توسط عضله دیواره قفسه سینه کج می‌شوند، احتمال کمتری برای ایجاد اسکار سخت در اطراف ایمپلنت وجود دارد، حس نوک پستان حفظ می‌شود، و تفسیر ماموگرافی ممکن است زمانی که بافت پستان لیفت می‌شود و توسط عضله سینه از ایمپلنت فاصله می‌گیرد، دقیق‌تر باشد. معایب این تکنیک نیز شامل ناراحتی بیشتر پس از عمل و بهبودی طولانی تر، حرکت ایمپلنت در هنگام خم شدن عضله سینه و توانایی کمتر برای پر کردن قسمت بالایی سینه به صورت منسجم است زیرا عضله تمایل دارد شکل این ناحیه را یکدست کند.
پس از جراحی پروتز سینه، پوشیدن گن یا سینه‌بند فشاری برای تثبیت موقعیت ایمپلنت الزامی است. یک پانسمان کوچک نیز روی برش قرار داده می‌شود و با استفاده از سوتین فشاری میتوان علاوه بر ایجاد ساپورت و راحتی، به شکل‌گیری بهتر فرم سینه کمک نمود. ممکن است از یک روکش الاستیک نیز در قسمت فوقانی سینه استفاده شود تا ایمپلنت در بخش تحتانی جیب نگه داشته شود یا جهت گیری ایمپلنت آناتومیک کانتورمانند حفظ شود تا دوران بهبودی و نقاهت به اتمام برسد.
کلیه حقوق مادی و معنوی برای این سایت محفوظ می باشد و هرگونه کپی برداری شامل پیگرد قانونی می باشد.
