زمان مطالعه27 دقیقه
می پسنـدم0
اندازه متن12
امروزه لیپوساکشن جزو رایج ترین اعمال جراحی زیبایی در کشورهای غربی است. این عمل از دهه 1970 که برای اولین بار توسط آرپاد و جورجیو فیشر آزمایش شد، به شدت گسترش یافته است. لیپوساکشن در عملهای بالینی مختلف و در زمینه های گوناگونی چون زیبایی، بازسازی و جراحی های عملکردی کاربرد وسیعی دارد.
هدف مقاله حاضر، بررسی تاریخ ایجاد و گسترش لیپوساکشن با تکیه بر تجزیه و تحلیل تغییر شکل این متود در خلال ایده های جدید و ابزارهای نوآورانه است. نویسندگان این پژوهش همچنین بر کاربردهای اصلی این تکنیک جراحی که تقریبا برای کل بخشهای بدن قابل استفاده است، تمرکز کرده اند. در نهایت، به بررسی عوارض مهم و جزئی مرتبط با لیپوساکشن پرداخته می شود.
لیپوساکشن عمدتا به منظور اصلاح تجمع چربی های عمیق و سطحی و پیکرتراشی و کانتور بدن استفاده می گردد. این تکنیک جراحی یکی از مکمل های اصلی و ضروری برای بهبود اثربخشی بسیاری از اعمال زیبایی دیگر چون ماموپلاستی (کاهش سایز سینه)، ابدومینوپلاستی، براکیوپلاستی، لیفت ران و کانتورینگ بدن پس از جراحی لاغری به حساب می آید. در عین حال می توان از تکنیک جراحی لیپوساکشن برای درمان مشکلات بیشماری در جراحی های ترمیمی مانند لیپوم، لیپدما، لیپودیستروفی ها، پنئودوژنیکوماستی و ژنیکوماستی، ماکروماستیا و ژیگانتوماستی، لنف ادم و مشکلات دیگری از این دست، استفاده نمود. عوارض حاصل از این تکنیک جراحی بسیار پایین است، به ویژه در مقایسه با جراحی اکسزیون معمولی و عمده، عوارض معمولا در اثر انجام نامناسب جراحی توسط پزشک و مراقبت ناکافی و نادرست از بیمار، قبل و بعد از انجام عمل، ایجاد می شوند و درغیر اینصورت، لیپوساکشن عارضه چندانی به دنبال ندارد.
لیپوساکشن یک تکنیک جراحی ایمن، سادع و موثر برای پیکرتراشی و کانتورینگ بدن است. این تکنیک، علاوه بر اینکه جزو رایج ترین جراحی های زیبایی با کمترین عوارض به حساب می آید، پتانسیل بالایی نیز برای استفاده در جراحی ترمیمی و فرسایشی دارد.
کلیدواژگان: لیپوساکشن، لیپکتومی به کمک ساکشن، تاثیر و نتیجه لیپوساکشن، تاریخچه لیپوساکشن
لیپوساکشن یک تکنیک جراحی زیبایی بسیار رایج است: روشی ایمن، ساده و اثربخش برای پیکرتراشی و کانتورینگ بدن. نخستین اقدام برای پیکرتراشی و تغییر فرم بدن به سال 1921 بر می گردد که دکتر چارلز دوجاریر قصد داشت شکل مچ پا و زانو یک بیمار رقصند را بهبود بخشد. او بخش وسیعی از پوست و بافت نرم بدن او را از طریق برش گسترده زیرجلدی و برش طویل پوست برداشت. نتیجه حاصله، به دلیل برداشتن بیش از حد بافت و بخیه های اعمال شده، بسیار سفت و زنده بود. این امر نهایتا منجر به نکروز و قطع عضو شد.
پس از آن، تلاشهای متعدد دیگری نیز صورت گرفت که نتایج نسبتا بهتری داشتند و از طریق برداشتن بلوک چربی و پوست برای تغییر فرم چربی ران انجام شدند. نتیجه حاصل از این اعمال جراحی، بروز عوارضی مانند هماتوم، سروما بلند مدت، نکروز، عفونت و بسیاری از ناهنجاری های بدن بود.
در سال 1972 پزشکی آلمانی به نام اشرود یک روش جدید با مقدار تهاجم اندک را برای برداشتن چربی زیرجلدی از طریق استفاده از کورت رحمی با تکنیک “تیز” جراحی زیرجلدی معرفی نمود. چندین جراح دیگر نیز تا اواسط دهه 1970 از این تکنیک استفاده نمودند: کسرلینگ و مایر در سال 1976 از یک کورت برش دو تیغه بزرگ و متصل به یک آسپیراتور کم مصرف برای ساکشن چربی استفاده کردند که قبلا توسط قیچی از صفحه عمیق جدا شده بود. این تکنیک “تیز” تنها در نقاطی که به لحاظ عروقی ضعیف هستند قابل استفاده می باشد تا عوارض حاصله کاهش یابد.
در سال 1975، آرپاد و جورجیو فیشر، پدر و پسری که جراح زیبایی بودند، تکنیک مدرن لیپوساکشن را ایجاد کردند. آنان نخستین کسانی بودند که کانولا بلانت توخالی متصل به منبع ساکشن و تکنیک ساکشن منقطع از چندین محل برش را معرفی نمودند. این متود بلانت سبب ایجاد نتایج زیبایی شناختی بهتر و قابل پیش بینی تر و در عین حال، ایجاد عوارض کمتر می شود. فیشرها از این متود ابداعی خود تنها برای اصلاح فرم چاقی قسمت ران استفاده کردند.
ایلوز و فورنیه، دو جراح پاریسی، تکنیک ابداعی فیشرها را اصلاح کرده و رواج بخشیدند. در سال 1977، ایلوز تجهیزات اصلاح شده ای را برای انجام لیپوساکشن و گسترش تکنیک برای استفاده در سرتاسر بدن معرفی کرد. وی کانولاهای بلانت با قطر کمتر را برای انجام ساکشن در بخشهای حاوی اعصاب، عروق لنفاوی و رگهای خونی معرفی و استفاده کرد. ایلوز از سه سایز مختلف کانولاهای بلانت با نوک بسته برای نواحی مختلفی که قرار بود مکش در آنجا انجام شود، استفاده نمود: سایز بزرگتر (10 میلیمتر) برای پهلوها، باسن و پشت، سایز متوسط برای زانو، قوزک، شکم سایز کوچکتر برای صورت کاربرد دارد.
او به منظور کم کردن آسیب زایی این روش و کاهش خطر خونریزی، تکنیک مرطوب را براساس تزریق محلول نمک و هیالورونیداز به چربی ایجاد نمود و قبل از جراحی لیپوساکشن نیز هیدرودیسکسیون را انجام داد.
هیدروتومی امکان حفظ دسته های عصبی عروقی و در عین حال، انبساط لایه چربی عمیق را که نیازمند آسپیراسیون است، فراهم می آورد. این امر سبب تسهیل حفظ فلپ سطحی توسط جراح شده و از این طریق، تنها لایه عمیق را از بین می برد.
فورنیه که در پاریس نیز مشغول به کار بود، در ابتدا از حامیان تکنیک خشک بود که طی این تکنیک، هیچ مایعی قابل از عمل جراحی تزریق نمی شد، زیرا چنین اقدامی را دقیقتر می دانستند. با این حال، تجارت متعدد سبب شد که این روش را کنار گذاشته و از نفوذ موضعی لیدوکایین و درنهایت تکنیک تومسنت استفاده نماید که خطر خونریزی را به طرز قابل توجهی کاهش می داد.
او همچنین از نیاز به فشرده سازی نواری برای حمایت و شکل دادن به بافت ساکشن شده در طول دوره نقاهت پس از عمل طرفداری بسیاری کرد.
با این حال، بیشترین ارزش کار فورنیه در این بود که به نقاط مختلف دنیا سفر کرد و این تکنیک جراحی را به آنان آموزش داد و الهام بخش آنان شد.
لارنس فیلد، جراح پوست کالیفرنیایی در سال 1977 به بررسی و مطالعه این تکنیک در حال تکامل پرداخت. احتمالا وی نخستین پزشک آمریکایی بود که از فرانسه بازدید کرد و تکنیک جدید لیپوساکشن را از پیشگامان ایتالیایی و فرانسوی آموخت.
پس از آن، در اوایل دهه 1980، بسیاری از جراحان دیگر با هدف مطالعه این روش جراحی به فرانسه سفر کردند. روش بلانت کانولا به عنوان یک روش لیپوجراحی در فرانسه و سرتاسر دنیا پذیرفته شد، و سرانجام در سال 1982، انجمن لیپوساکشن امریکا تشکیل شد تا جراحان امریکا و سراسر جهان را در قالب یک گروه دور هم جمع کند و در کنار یکدیگر آموزش ببینند.
به علاوه، در سال 1984 دیگر آموزش لیپوساکشن در برخی از برنامه‌های رزیدنتی جراحی پوست و همچنین جراحی پلاستیک جای گرفت.
در تمام این سالها؛ جراحی لیپوساکشن اغلب تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شد.
متخصصین پوست علاقه فراوانی به انجام لیپوساکشن توسط بی حسی موضعی داشتند. از این رو، قبل از جراحی، ترکیب یک نوع آرامبخش خفیف با انفیلتراسیون موضعی لیدوکایین را در نظر گرفته و انجام دادند. با این وجود، این روش را به مواردی محدود کردند که قرار بود لیپوساکشن در نواحی کوچکی از بدن انجام شود و در عین حال، حداکثر دوز توصیه شده از بی حس کننده موضعی را استفاده می کردند.
در سال 1987، جفری کلاین که یک متخصص پوست اهل کالیفرنیا بود، برای اولین بار درخصوص استفاده از حجم بالای ماده بسیار رقیق بیهوشی مطالعه و اظهار داشت که این حجم امکان انجام لیپوساکشن نواحی گسترده تری از بدن را به صورت کامل و بدون مشکل، و از طریق بی جسی موضعی، بدون نیاز به آرامبخش یا بیهوشی عمومی فراهم می آورد. کلاین فرمولاسیونی را به شرح ذیل ارائه داد: 0.05% لیدوکائین، 1:1000000 میلی لیتر بی‌کربنات سدیم در هر لیتر نمک. این فرمولاسیون بایستی قبل از انجام لیپوساکشن به بافت مربوطه تزریق می شد. کلاین همچنین نشان داد که این دوز لیدوکائین رقیق شده در حجم فراوانی مایع سبب می‌شود که درجه قابل قبول و خوبی از بی حسی، حتی در نواحی گسترده، ایجاد شود و در عین حال هیچگونه شواهدی مبنی بر سمیت سیستمیک وجود ندارد.
علاوه بر این، حضور اپی نفرین سبب ایجاد انقباض عروقی مهمی می شود که خونریزی طول عمل را به شدت کاهش می دهد. لازم به ذکر است که خونریزی طی عمل، قبل از پژوهش‌های کلاین، یکی از مشکلات عمده انجام لیپوساکشن به حساب می‌آمد.
لیلیس نیز نشان داد که تکنیک تامسنت کلاین منجر به کاهش قابل ملاحظه خونریزی، حتی در موارد ساکشن بیش از 3 لیتر، می شود. او همچنین تایید کرد که کار کلاین، سبب حداقل جذب پلاسمایی لیدوکائین در هنگام تزریق محلولهای با غلظت پایین می‌شود.
علاوه بر این، انجام لیپوساکشن بدون بیهوشی عمومی، مزایای دیگری نیز دارد، مانند کاهش مدت بستری شدن در بیمارستان، هزینه‌ها و عوارض حاصل از بیهوشی.
اما مشکل اصلی این روش، طولانی بودن زمان اثرکردن ماده بی‌حسی است. علاوه بر این، کانولاهایی که برای استخراج چربی استفاده می شوند نیز باید قطر کمی داشته باشند تا بیمار توان تحمل کردن آن را داشته باشد. از این رو، زمان برداشتن و ساکشن حجم معینی از چربی، نسبت به روش استفاده از بیهوشی عمومی، زیادتر می‌شود.
لیپوساکشن به عنوان یکی از زیرشاخه‌های ساکشن با استفاده از پمپ خلاء به وجود آمد. با این حال، لوئیز تولدو برزیلی در سال 1988 استفاده از سرنگهای یکبار مصرف با ضخامت ها و اندازه های مختلف را برای آسپیراسیون بافت چربی امتحان کرد. مزیت اصلی این روش، آزادی حرکت بیشتر برای اپراتور در طول عمل بود که سبب تسهیل عمل جراحی می شد. به علاوه، این سرنگها این امکان را برای پزشک فراهم می آورند که میزان دقیق ماده بی حس کننده موضعی که قبل از عمل تزریق شده و میزان دقیق چربی برداشته شده از هر ناحیه را بداند. چنین اطلاعاتی هنگام استفاده از لیپواسپیراتور تقریبی هستند. تولدو همچنین ایجاد نقشه بدن بیمار را به منظور اطمینان از تقارن پیشنهاد کرد. در این پروسه، یک پرستار مقدار دقیق بی حس کننده موضعی تزریق شده و بافت چربی برداشته شده از هر ناحیه را مشخص می کرد و نتیجه حاصله، تا حد امکان دارای زیبایی و تقارن باشد.
مزیت اصلی انجام لیپوساکشن با سرنگ، دقت و صحت اندازه‌گیری حجم برداشته شده چربی و همچنین امکان تزریق چربی است. لیپوسالکشن به کمک پمپ خلاء، سبب تسهیل فرآیند جراحی شده و پزشک جراح را کمتر خسته می کند، به ویژه در مواقعی که حجم قابل توجهی چربی برداشته می شود. از این رو، لیپوساکشن به کمک پمپ خلاء، معمولا برای جراحی‌های لیپوپلاستی عمده انتخاب می شود که طی آنها، مقدار چربی حذف شده، بیش از برداشت متقارن، دقیق و توپوگرافیک چربی اولویت دارد.
لیپوساکشن اولتراسونیک در سال 1992 در ایتالیا و توسط زوکی به عنوان جایگزین ساکشن از طریق بلانت کانولای معمولی معرفی شد. زوکی پیشنهاد دهنده‌ی مفهوم استفاده از امواج اولتراسونیک برای تخریب بافت چربی را اسکودری می داند.
این تکنیک به صورت تاباندن امواج فراصوت برروی بافت چربی‌ای است که باید آسپیره شود. این روش نهایتا منجر به تاثیرات حرارتی و مکانیکی برروی سلولهای چربی می‌شود. این نوسانات مکانیکی از کانولایی که امواج از نوک آن ساطع می‌شوند، عبور می‌کند. اثرات حرارتی در انحلال چربی‌ها نقش داشته و پس از آن، چربی‌ها بایستی با نفوذ بافتی از بین بروند.
بدین ترتیب، زوکی سعی کرد فرآیند آسپیراسیون سلولهای چربی را تسهیل بخشد و سبب حفظ ساختارهای عصبی عروقی‌ای شود که ممکن بود توسط کانولا از بین بروند.
زوکی درخصوص برتری‌ها و مزایای روش اولتراسونیک نسبت به لیپوساکشن سنتی می‌گوید: در این روش جدید، تخریب سلولهای چربی، گزینشی‌تر خواهد بود و در عین حال، ساختارهای با چگالی بیشتر در اطراف ناحیه موردنظر، حفظ می شوند؛ حذف قسمت مایع بافت چربی (اسیدهای چرب)، باقی ماندن دیواره چربی و ماده بین سلولی برای ایجاد سطح پوست صاف نیز از دیگر مزایای این تکنیک جدید است؛ انقباض پوست که پس از تحریک درم توسط انرژی اولتراسونیک (فراصوت) رخ می‌دهد نیز در روش جدید وجود دارد. و برتری دیگر این تکنیک، اصلاح سلولیت است؛ از آنجایی که انحلال چربی توسط امواج فراصوت اتفاق می‌افتد، به اعمال فیزیکی کمتری از جانب جراح نیاز است.
لیپوساکشن اولتراسونیک ابتدا در آمریکای جنوبی و اروپا مورد استقبال قرار گرفت و سپس، به دنبال تجارب مرتبط با سوختگی، پوست انداختن و سرومای پوستی، تا حد زیادی رد شد.
لیپولیز از طریق لیزر پس از انتشار مطالعات مربوط به تعامل بین لیزر و بافت چربی، که توسط آپفلبرگ و همکاران در سال 1992 انجام شد، رواج یافت.
لیپوساکشن به کمک لیزر حاکی از پیشرفت اخیر در زمینه درمان لیپودیستروفی‌ها و بی‌نظمی‌ها و ناهنجاری‌های مربوط به بافت چربی است. اشعه لیزر مستقیما روی بافت چربی تابانده شده و در تماس مستقیم با آن قرار می گیرد. تاثیر اشعه لیزر در نهایت منجر به پارگی غشای چربی و آزادشدن محتوای روغن در مایع خارج سلولی می‌شود. عوارض و نتایج حاصل از لیپوساکشن از طریق لیزر مشابه مواردی است که در اکثر تکنیک‌های لیپوساکشن به دست می‌آید. لیزر، علاوه بر اثرات لیتوسیتیک برروی سلولهای چربی، می تواند سبب ایجاد نئوفرماسیون و بازسازی کلاژن و سازماندهی مجدد درم مشبک شود. این امر به ویژه برای نواحی موضعی دارای لیپودیستروفی در بدن یا صورت حاصل می‌شود.
لیپوساکشن یکی از رایج‌ترین جراحی‌های زیبایی در سراسر دنیا است. این عمل عمدتا برای اصلاح تجمع چربی‌های عمیق و سطحی و پیکرتراشی و کانتورینگ بدن کاربرد دارد. این تکنیک، مکملی ضروری برای بهبود نتیجه‌ی حاصل از بسیاری جراحی‌های زیبایی دیگر از جمله جراحی دهانه رحم، ماموپلاستی کاهشی یا افزایشی، ابدومینوپلاستی، لیفت ران براکیوپلاستی و کانتورینگ بدن پس از جراحی لاغری کاربرد دارد.
در حال حاضر این جراحی، جدای از کاربرد در زمینه‌های زیبایی‌شناختی، زیبایی پتانسیل فراوانی برای کاربرد در جراحی‌های ترمیمی و اصلاحی نیز دارد.
کاربردهای اصلی لیپوساکشن
یکی از نخستین کاربردهای بالینی غیرزیبایی لیپوساکشن، آسپیراسیون یک لیپوم بزرگ بدون برجای گذاشتن اسکار قابل ملاحظه بود.
لیپوم‌ها شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم بافت نرم هستند و ابعاد بسیار متغیری دارند. برداشتن آنها از طریق جراحی ساده، همچنان اصلی‌ترین و موثرترین درمان است، اما در برخی موارد ممکن است برداشتن ضایعات بزرگ یا متعدد مشکل‌ساز باشد و منجر به ایجاد اسکارهای شدید نیز شود.
لازم به ذکر است که برداشتن لیپوم‌های بزرگ یا متعدد از طریق لیپوساکشن در برخی مقالات توضیح داده و بدان پرداخته شده است. مشکل این روش، برداشتن ناقص مکرر و میزان عود بالای آن است.
برش کوچک لیپوساکشن را همچنین میتوان در ناحیه‌ای که کمتر از ناحیه تحت لیپوم قابل رویت است، جای داد. از این رو، می توان ناحیه‌ای که کمتر قابل رویت است را برای جای ماندن اسکار نیز در نظر گرفت. علاوه بر این، در کیس‌های دارای لیپوماتوز متعدد، میتوان با یک برش، ضایعات بیشتری را برداشت. بدین ترتیب، برش کوچک زودتر بهبود پیدا می کند و کمترین میزان ناراحتی پس از عمل وجود دارد.
لیپوساکشن همچنین می تواند راه حل مفیدی برای درمان سندرم‌های لیپومای چندگانه و لیپوماتیک متعددی باشد که در اثر برخی آسیب‌شناسی‌های ژنتیکی پدید آمده‌اند.
لیپادم با رسوبات چربی زیرجلدی متقارن و موضعی دوطرفه در باسن و اندام تحتانی مشخص می‌شود. این ناهنجاری، سبب بروز ناتوانی جسمی قابل توجه، خستگی، درد و مشکل در پوشیدن کفش و پوتین می‌شود.
رژیم غذایی و ورزش، حتی اگر به درستی انجام شود، راه حل کافی برای کاهش عدم تناسب بین بالاتنه و پایین تنه نیست. در حقیقت، گاهی این مشکل، پخش شدن داروی بیهوشی را بیشتر قابل توجه می‌کند، زیرا بیمار فقط در قسمت بالایی بدن احساس سر بودن دارد. برداشتن پوست و چربی زیرجلدی به طور قابل توجهی سایز و فرم اندام‌ها را بهبود می‌بخشد؛ با این حال، امکان بروز عوارض شدید نیز وجود دارد. لیپکتومی به کمک ساکشن ممکن است بسته به ماهیت انتشار هیپرتروفی چربی لپیدما، یک گزینه جراحی خوب به حساب آید و این امکان وجود دارد که در موارد دچار پوست اضافی، با برداشتن محدود پوست و بافت زیرجلدی ترکیب شود.
در این بیماران، لیپوساکشن منجر به نتایج زیبایی می‌شود و تناسب بالاتنه و پایین تنه را بهبود می‌بخشد. به علاوه، درد مفاصل اندام تحتانی را کاهش داده و سبب تحرک راحتتر و بهتر فرد می‌شود.
لیپودیستروفی نشان دهنده‌ی گروهی از بیماری‌های نادر است که با کاهش انتخابی چربی بدن در کنار تغییر مقدار چربی بدن و/یا توزیع مجدد مشخص می‌شود که می‌تواند کلی یا جزئی باشد. لیپودیستروفی‌ها معمولا با مقاومت به انسولین، دیابت نوع دو، دیس لپیدمی، استئاتوز کبدی، تخمدان پلی کیستیک، آکانتوز نیگریکانس و عوارض قلبی عروقی همراه است.
درمان لیپودیستروفی دشوار است. تغییر سبک زندگی راه حل مفیدی برای کنترل بیماری است اما کافی نیست. جراحی زیبایی برای بهبود فرم بدن و پیکرتراشی ضروری است، به ویژه در نقاطی که بافت چربی از بین رفته باشد. تنها گزینه های درمانی برای کنترل اختلال متابولیک عبارتند از: حساس‌کننده‌های انسولین، انسولین، و داروهای کاهنده‌ی چربی. پیوند بافت چربی اتولوگ یا تزریق پرکننده‌های پوستی می‌تواند ظاهر صورت را بهبود بخشد و بافت چربی اضافی از چانه، قوز پشت و ناحیه‌ی فرج را نیز میتوان با جراحی یا لیپوساکشن برداشت.
علاوه بر این، لیپودیستروفی هیپرتروفیک انسولین ممکن است با لیپکتومی به کمک ساکشن درمان شود. این بیماری اغلب در محلهای تزریق مکرر انسولین در بیماران دیابتی ایجاد شده و سبب بروز اختلالات عملکردی و زیبایی از جمله درد، کاهش تاثیرات درمانی انسولین، هماتوم و ادم می‌گردد.
لیپودیستروفی دهانه رحم نیز یکی دیگر از لیپودیستروفی‌های ثانویه است که انجام لیپوساکشن برای دستیابی به نتایج رضایت بخش لازم است. این مشکل، یکی از عوارض جانبی برخی داروها از جمله کورتیکواستروئیدها (سندرم کوشینگ) و داروهای مربوط به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) است.
ماستکتومی زیرجلدی با لیپوساکشن، روش جراحی اولیه‌ی انتخابی برای درمان پنئودوژنیکوماستی و ژنیکوماستی است. در ژنیکوماستی کاذب، رشد جزئی چربی در ناحیه سینه مردان قابل مشاهده است. با این حال، در ژنیکوماستی واقعی، حجم غده سینه مردان با استرومای فیبری و عروقی متراکم افزایش می‌یابد که می‌تواند ساکشن را دشوار کند. روش درمان ژنیکوماستی از طریق لیپوساکشن معمولا با برداشتن بافت غده‌ای که در معرض دید است و از طریق یک برش پری آرئولار یا ترانس آرئولار همراه است. پس از آن، استفاده از پانسمان فشاری و فعالیت محدود تا چند روز الزامی است تا میزان کبودی و تشکیل هماتوم به حداقل برسد و پوست در بهترین حالت ممکن به قفسه سینه بچسبد.
در ماکروماستی و ژنیکوماستی زنان، افزایش قابل توجهی در مولفه‌ی چربی سینه مشاهده می‌شود. سینه‌های حجیم و سنگین اغلب سبب بروز علایمی مانند درد گردن و کمر، درماتیت و تحریکات پوستی می‌شوند. لیپوساکشن همراه با ماموپلاستی سنتی برش سینه (رزکشن) سبب کاهش حجم سینه پیش از انجام اکسیزیون شده و نتایج حاصل از جراحی بازسازی و ترمیمی را بهبود بخشیده و نهایتا منجر به یک جراحی آسان با تاثیرات زیبایی بهتری می‌شود.
لنف ادم یک بیماری با طیف وسیعی از علل است. شایع‌ترین علت این عارضه، برداشتن یک یا چند ایستگاه گره‌های لنفاوی به دلیل بیماری نئوپلاستیک (نوعی رشد غیرطبیعی و بیش از حد بافت) است. این بیماری شامل تجمع مایع لنفاوی درم و بافتهای زیرجلدی بوده که علت آن، انسداد جریان لنفاوی است. مایع لنفاوی انباشته شده سبب ضخیم شدن پوست در قسمت درم، هیپرسلولی شدن و بزروز فیبروز پیش‌رونده می‌شود. پس از چنین عوارضی، انتقال چربی از جریان محدود لنفاوی، کاهش می‌یابد، لیپیدها در سلولهای چربی و ماکروفاژها تجمع پیدا می‌کنند و در نتیجه بافت چربی افزایش پیدا می‌کند.
در لنف ادم مزمن، افزایش حجم ناحیه درگیر عمدتا به دلیل تجمع بافت چربی است نه مایع. به همین دلیل، درمانهای محافظه‌کارانه و بازسازی جریان لنفاوی در این مرحله تاثیرگذار نیستند. قبل از چنین اقداماتی لازم است که بافتهای زیرجلدی حجیم از طریق جراحی خارج شوند. برداشتن بافت از طریق جراحی سنتی، عوارض و اسکار قابل توجهی به دنبال دارد و اغلب نتایج حاصل از آن، رضایت بخش نیست. حال آنکه لیپوساکشن، نتایج زیبایی و عملکردی بلندمدت را با کمترین میزان عوارض به دست می‌دهد.
لازم به ذکر است که لیپوساکشن به تنهایی قادر به از بین بردن تجمع مایعات و بافت چربی نیست، بنابراین، بایستی همواره در کنار درمانهای محافظه‌کارانه و بازسازی جریان لنفاوی انجام شود.
فلپ‌های پوستی عضلانی یا فاسیوکتانئوس به طور گسترده برای بازسازی بسیاری از مشکلات مورد استفاده قرار می گیرند. در بسیاری از موارد، این فلپ‌ها بیش از حد لازم وجود دارند، به این معنا که بافت کافی برای پوشش مجدد دارند و سبب بروز نتایج زیبایی شناختی غیررضایت بخشی می‌شوند.
جراحی ثانویه و ترمیمی برای بازسازی فلپ، به ویژه در نواحی خاصی از بدن مانند مچ پا، زانو، پا و سینه به منظور حصول نتایج زیبایی بهتر و بهبود عملکرد ناحیه موردنظر لازم است. لیپوساکشن سبب نازک شدن بافت زیرجلدی – بدون خطر نکروز فلپ – می شود و تعداد عملهای ترمیمی موردنیاز برای دستیابی به نتایج زیبایی و عملکرد بهینه را کاهش می‌دهد.
سایر کاربردهای بالینی و کمتر رایج لیپوساکشن عبارتند از: هیپرهیدروزیس زیر بغل، ترمیم اسکارهای جراحی، اختلالات جنسی و ناحیه تناسلی (مانند آلت تناسلی مردانی که بافت چربی آن را محصور نموده).
لیپوساکشن همچنین به منظور تسهیل تراکئوستومی، کولوستومی و اورستومی در بیمارانی که اضافه وزن بسیار شدید دارند، استفاده می‌شود که در این حالت، استوما می تواند توسط بافت چربی بسیار زیاد اطراف، مسدود گردد.
خرید انواع گن پس از جراحی برند اینوو ترکیه با سبقه صادرات به ۶۸ کشور دنیا
قبل از شروع جراحی باید نواحی موردنظر را علامت‌گذاری کنید. مناطقی که قرار است ساکشن در آنجا صورت گیرد معمولا با یک دایره در الگوی توپوگرافی مشخص می‌شوند. مناطق پیوستگی و مناطقی که باید از آنها اجتناب شود نیز با علامت هش مشخص می‌شوند.
نواحی‌ای که می‌توانند به طرز موثری ساکشن شوند عبارتند از: صورت، چانه، گردن، نواحی زیر بغل قدامی و خلفی، بازوها، سینه، شکم، کمر، باسن، ران، زانو و مچ پا.
گزینه‌های فعلی برای بیهوشی به صورت خشک، مرطوب، فوق مرطوب و متورم هستند. تفاوت اصلی این تکنیک‌ها، مقدار محلول نفوذی تزریق شده به بافت‌ها و خونریزی ناشی از آن به عنوان درصدی از مایع آسپیره شده‌ی متمرکز است. روش خشک هیچگونه تزریقی ندارد و طی آن، تقریبا 25 الی 40 درصد خون از حجم برداشته‌شده از دست می‌رود. تخمین زده می‌شود که خونریزی تقریبا 1 درصد از حجم آسپیراسیون لیپوساکشن را در هر دو روش تامسنت و فوق مرطوب نشان می‌دهد.
تکنیک تامسنت کلاین به دلیل مزایایی از جمله کاهش خونریزی، با گذر زمان به تدریج مورد اسنقبال اکثر متخصصین علم پزشکی قرار گرفت.
در لیپوساکشن به روش تامسنت که با بی‌حسی انجام می‌شود، بیمار می‌تواند شب قبل و روز جراحی به حالت عادی نوشیدنی بنوشد و نیاز به مایعات را که پس از خونریزی ایجاد می‌شود، جبران نماید و بدین ترتیب، از خطر هیدراتاسیون یا کمبود آب پس از جراحی جلوگیری کند.
متود کلاین، متشکل از 0.05% لیدوکائین، 1:1.000.000 اپی نفرین و 10 میلی‌لیتر بی کربنات سدیم در هر لیتر نمک است که قبل از لیپوساکشن توسط کانولاهای بلانت چند سوراخه به بافت تزریق می‌شود. این امر به جلوگیری از آسیب‌دیدگی بافتهای اطراف کمک کرده و در نهایت سبب کمترشدن ادم و اکیموز بعد از عمل می‌شود. سفیدشدن بافت و کشش متوسط بافت به عنوان نقاط بالینی پایانی تزریق درنظر گرفته می‌شوند.
بسته به ناحیه‌ی تحت درمان، برش‌های کوچک در نواحی مخنلف ایجاد می‌شوند، اما همواره این برش‌ها به گونه‌ای درنظر گرفته می‌شوند که جای اسکار جراحی خیلی مشخص نباشد و پنهان بماند.
به عنوان مثال برای لیپوساکشن چانه و گردن می توان یک برش کوچک را زیر چین زیرچانه‌ای، چین لوبولار خلفی یا در دهلیز بینی ایجاد کرد. این برش‌ها 5 تا 10 میلی‌متری هستند و در خطوط کششی پوست نیز ایجاد می‌شوند. برش‌های ایجادشده تا حد زیادی پنهان می‌شوند و امکان دسترسی عالی به ناحیه گردن و صورت را نیز فراهم می‌آورند.
لیپوساکشن ناحیه شکم را میتوان از طریق سه الی چهار برش انجام داد. دو برش فوق عانه‌ای در چین پایین شکم، و یک برش دیگر روی ناف قرار می‌گیرد. برش‌های دیگر را میتوان زیر سینه یا در داخل اسکاری که از قبل وجود دارد، جای داد. البته باید توجه داشت که کیس‌های مختلف نیازمند برش‌های گوناگون نیز هستند.
کانولا وارد پوست شده و بافت چربی از استرومای فیبری و با حرکات متقاطع متعدد شکسته می‌شود. این حرکات تونل‌هایی را در فلپ زیرجلدی ناحیه موردنظر ایجاد می‌کند.
برداشت چربی جمع‌آوری‌شده در سرنگ. این امر به شما امکان می دهد تا مقدار دقیق بافت چربی آسپیره شده را بدانید. بایستی در وهله اول، لایه چربی عمیق و/یا میانی ساکشن شود، اما در موارد نادر ممکن است لیپوساکشن سطحی یا زیرپوستی لازم باشد.
مناطق پایبندی که در آناتومی بدن مردان و زنان وجود دارند، بایستی حتما قبل از عمل شناسایی شوند. این نقاط دارای اتصالات فیبری نسبتا متراکم هستند که به فاسیای عمیق زیرین می‌رسند، جایی که به تعیین شکل و انحنای طبیعی بدن کمک می‌کند. این نواحی به دلیل این که پتانسل بالایی در زمینه بروز ناهنجاری در فرم دارند، نباید ساکشن شوند.
برای ساکشن بدن از کانولاهای 2 الی 4.6 میلی‌متری با طول 15 تا 45 سانتیمتر، با توجه به ناحیه تحت درمان، استفاده می‌شود. برای صورت و سایر نقاط ظریف، از سرنگهای 10 میلی‌لیتری و کانولاهایی با قطر 1 تا 3 میلیمتر استفاده می‌شود.
دست غالب، به هدایت کانولا می‌پردازد و از دست دیگر به عنوان راهنمای این روش بلانت (کور) استفاده می‌شود.
لیپوساکشن معمولا به دو روش کلی انجام می‌شود: روش سرنگی و روش پمپ پاور. روش‌های مربوط به ساکشن حجم کم یا روش‌هایی که عمدتا برای برداشت چربی هستند را می توان با لیپوساکشن از طریق سرنگ انجام داد.
در تکنیک استفاده از سرنگ، از کانولاهای مکنده با نوک بلانت که به یک سرنگ متصل هستند استفاده می‌شود. عقب کشیدن پیستون سرنگ سبب واردشدن فشارهای منفی لازم برای برداشتن چربی در حین لیپوساکشن می‌شود و جایگزین پمپ خلاء الکتریکی و لوله‌های اتصالی آن می‌گردد که پیش‌تر در لیپوساکشن استفاده می‌شد.
پس از استخراج، تونل‌های متعدد ایجادشده توسط کانولا یک ناحیه‌ی به اصطلاح لانه زنبوری را در بخش ساکشن‌شده تشکیل می‌دهند که به پوست اجازه می دهد تا پس از اتمام جراحی به پروفایل جدید خود بچسبد. بانداژهای فشاری نیز با انتقال چربی‌های باقیمانده به فضای لانه زنبوری، تونل‌ها را مسدود می‌کنند.
بسته به انتخاب بیمار و استفاده از تکنیک‌هایی که کمترین میزان آسیب را به دنبال دارند، میتوان از بروز بسیاری از عوارض جلوگیری نمود.
عوارض واقعی می‌توانند شامل نقص در کانتور و فرم‌دهی، تغییر رنگ دائمی پوست، عفونت، آمبولی، هماتوم یا سروما باشند.
وجود اکیموز به عوامل مختلفی از جمله محل و اندازه ناحیه تحت درمان، طول عمل و عوامل فردی بستگی دارد. ادم یکی از عوارض بسیار شایع است و به طور کلی چند هفته ادامه می‌یابد. با این حال، ممکن است در برخی نواحی مانند مچ و ساق پا به مدت شش ماه تا یکسال باقی بماند.
هیپرستزی و دیسستزی از عوارض رایج این تکنیک به حساب می‌آیند که به تدریج طی شش ماه الی یک سال پس از جراحی بهبود می‌یابند. هایپرپیگمانتاسیون نیز عارضه نسبتا نادری است که پس از ایجاد، به تدریج از بین رفته و در موارد جدی‌تر نیز پاسخ خوبی به درمان با داروهای موضعی می‌دهد.
لیپوساکشن بیش از حد تهاجمی نیز میتوان منجر به بروز سرما شود. تجمع مایع سروزی در ناحیه تحت درمان ممکن است سبب نابودی و شکستگی گسترده‌ی شبکه‌ی بافت فیبری شده و نهایتا تشکیل یک حفره در آنجا شود.
بروز عفونت بسیار نادر است (درصد بروز آن کمتر از 1 است). علت این امر ممکن است استفاده از تکنیک ترکیبی متشکل از روش‌های استریل، برش‌های کوچک و تاثیرات ضدباکتریایی لیدوکائین باشد.
شایع‌ترین عارضه پس از لیپوساکشن، بی‌نظمی و عدم تقارن کانتور است که نرخ بروز آن، 2.7% می‌باشد.
استفاده از کانولاهای کوچک، عدم انجام لیپوساکشن سطحی، قطع ساکشن در هنگام خروج برش‌ها، متقاطع کردن نواحی، آنالیز دائم نواحی تحت درمان (بصری و لمسی)، و درنظر گرفتن جهت‌ها و موقعیت‌های مناسب، همگی می‌توانند به کاهش احتمال بروز بی‌نظمی در کانتور کمک کنند. برای کمک به اصلاح ناهنجاری‌ها میتوان از انتقال چربی اتولوگ در حین جراحی یا شش ماه پس از عمل بهره برد.
گریزر و دی جونگ میزان مرگ و میر را از 19.1 در هر 100000 عمل لیپوساکشن گزارش کردند. شایع‌ترین عوارض بالقوه کشنده مرتبط با لیپوساکشن عبارتند از: آمبولی ریه، آمبولی چربی، سپسیس، فاسییت نکروزان و ایجاد حفره در اندام‌های شکمی است. شایع‌ترین علت مرگ، ترومبوز ورید عمقی (DVT) و آمبولی ریه (1.23%) بوده است. خطر ترومبوز ورید عمقی با استاز جریان خون، تروما و وانعقاد احتمالی خون همراه است. دستگاه‌های فشرده‌سازی متناوب مخصوص پاها، تحرک اولیه و استفاده از هپارین‌های دارای وزن ملکولی کم می‌توانند خطر بروز چنین عوارضی را کاهش دهند.
تشکیبل حفره و سوراخ در شکم و روده در رتبه دومین عارضه مرگبار شایع (14.6%) جای گرفته است. برای کاهش احتمال بروز چنین عارضه‌ای باید نوک کانولا همیشه در کنار کف دست قرار گیرد، به ویژه در بیماران چاق و دچار اضافه وزن که به سختی میتوان کانولا را در بدنشان تجسم کرد. همچنین، ناحیه‌ی برش باید در قسمتی از شکم قرار گیرد که دچار بیشترین کشش است و درد شدید شکمی را نیز بایستی همواره نشانه‌ی وقوع یک حفره احتمالی درنظر گرفت که ممکن است نیازمند لاپاراتومی باشد.
در 10% از موارد، مرگ در اثر استفاده از بی‌حسی موضعی، آرامبخش و سایر داروهای اینچنینی رخ داده است.
خونریزی، که در تکنیک‌های قبل رایج‌ترین و مهم‌ترین علت مرگ ناشی از انجام لیپوآسپیریشن بود، حال تنها 4.6 درصد از عوارض کشنده را به خود اختصاص می‌دهد.
ریسک فاکتورهای رایج که منشاء اصلی بروز عوارض شدید هستند، عبارتند از: عملهای متعدد، استانداردهای ضعیف سترونی، نفوذ بیش از حد و مسمومیت با لیدوکائین یا آدرنالین، برداشتن بیش از حد بافت چربی با کاهش حجم در فضای سوم، ترخیص ناموقع بیمارپس از عمل و انتخاب بیماران نامناسبی که واجد شرایط جراحی نیستند.
علاوه بر این، هنگامی که تزریق بیش از حد لیدوکائین رقیق و اپی نفرین با جایگزینی مایع داخل وریدی و بیهوشی عمومی ترکیب می‌شود، خطرات تجمع حجم بیش از حد مایعات، ادم ریوی و تداخل دارویی به طرز قابل توجهی بالا می‌رود.
پس از گذشت بیش از 40 سال از پیدایش تکنیک لیپوساکشن، اکنون این روش جراحی، یکی از موفق‌ترین جراحی‌های زیبایی در سراسر جهان است.
تکنیک جراحی ساده بوده و میزان عوارض بسیار پایینی دارد. با این حال، اگر هدفتان دستیابی به نتایج زیبایی فوق العاده با کمترین عوارض ممکن است، بهتر است مطالعات و تجربیاتی در این زمینه داشته باشید.
لیپوساکشن کاربردهای بالینی بسیاری، هم در زمینه زیبایی و هم در جراحی‌های ترمیمی و عملکردی دارد.
چاقی و اضافه وزن، که در ابتدا یکی از معیارهای اصلی انجام لیپوساکشن بود، حال دیگر تنها معیار تعیین‌کننده به حساب نمی‌آید.
لیپواسکالپچر ابزاری عالی برای فرم‌دهی بدن بیمارانی است که دچار کاهش وزن شدیدی شده‌اند. باید توجه داشت که برای حصول نتایج زیبایی شناختی رضایت بخش، همواره لازم است که جراحی اکسزیون برای برداشتن پوست اضافی در کنار لیپوساکشن انجام شود. مکش بافت چربی سبب ایجاد نواحی خالی شده و بدین ترتیب، جراحی را آسان‌تر، کوتاه‌تر و عوارض احتمالی را کمتر می‌کند.
پژوهشی که اخیرا انجام شده به بررسی استفاده از لیپکتومی شکم به عنوان یک روش کمکی برای تسهیل کاهش وزن طولانی مدت در بخشی از پروسه درمان بیماران دچار اضافه وزن شدید می‌پرازد.
در سال‌های اخیر، لیپوساکشن به عنوان روشی برای برداشتن چربی اتولوگ و سلولهای بنیادی مشتق از چربی، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. لیپوفیلینگ یک تکنیک پرکاربرد است که کاربردهای بالینی مختلفی از جمله اصلاح عدم تقارن و نقص در نیمرخ بدن، از دست دادن حجم، بهبود اسکارهای رتروگراد یا آتروفیک و درمان زخم‌های مزمن دارد.
اخیرا بافت چربی به یکی از مباحث پراهمیت در علم پزشکی تبدیل شده است. در دهه‌های گذشته، مطالعات متعددی صورت گرفتند که تمایز گسترده و ظرفیت ترمیمی و بازسازی‌کننده‌ی سلولهای بنیادی مشتق‌شده از چربی را نشان دادند.
در حال حاضر، تکنیک برداشت، همان لیپوساکشن سنتی است که در مقادیر کم و با روش سرنگ برای محدودکردن آسیب‌های وارده به سلولهای چربی انجام می‌شود. سلولهای بنیادی مشتق‌شده از چربی به طور بالقوه کاربردهای بالینی فراوانی در تخصص‌های گوناگون پزشکی و جراحی دارند و همین امر، تلاش‌ها و تمرکز فراوان در زمینه تکنیک‌های جدید برای جداسازی، جمعآوری و به حداکثر رساندن این سلولهای بنیادی را توجیه می‌کند.
لطفا به جهت مشاوره محصولات با کارشناسان مجموعه ما در ارتباط باشید :
کارشناس فروش ۱ : ۰۹۱۹۵۸۸۹۰۲۶
کارشناس فروش ۲ : ۰۹۱۹۵۶۶۰۴۵۶
دفتر فروش : ۰۲۱۲۸۴۲۳۱۷۰(ده خط)
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
کلیه حقوق مادی و معنوی برای این سایت محفوظ می باشد و هرگونه کپی برداری شامل پیگرد قانونی می باشد.
[…] از بین بردن چین‌وچروک یا درمان شل شدن پوست پس از جراحی لیپوساکشن به کار می‌رود. به این منظور، لیزر با نفود به عمق پوست، […]